Πηγή: Σε μια άλλη χώρα
Θα λέγαμε για μια ομάδα που ήρθε από τη Β’ Εθνική και κατάφερε να φτάσει στην 5η θέση διεκδικώντας την έξοδο στην Ευρώπη. Για μια ομάδα που παρ’ ότι νεοφώτιστη δεν έπαιζε το κλασικό τσουρουκοποδόσφαιρο, αλλά ποδόσφαιρο ανοιχτό (έστω και αντεπιθέσεων) με αρκετά γκολ. Θα λέγαμε για μια ομάδα της επαρχίας, για μια ομάδα που παίζει σε ένα μεγάλο γήπεδο (έστω και όχι δικό της) και μαζεύει και συμπαθητικό κόσμο. Θα λέγαμε για μια τελευταία αγωνιστική με αγωνία, με εντυπωσιακές αναλλαγές συναισθημάτων αναμέσα στους οπαδούς δύο ομάδων.
Θα τα λέγαμε όλα αυτά αν ίσχυαν τα «παντού γίνονται αυτά» που διαβάζουμε συχνά. Αν δεν είχαμε δει τις περισσότερες μπάλες στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου να πετάγονται στον αγωνιστικό χώρο σε καθυστερήσεις. Αν δεν υπήρχε ένας φάκελος που αγνοείται η τύχη του με ύποπτα ματς σε διάφορα επίπεδα βρωμιάς (και ένα όνομα Α.Μ.), αν δεν υπήρχαν κασέτες που βγήκαν στη φορά και οι βολεμένοι τις βρήκαν βαρετές και ανιαρές. Αν τέλος τέλος, δεν άρπαζε το μικρόφωνο ο μεγάλος παράγων να πει ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι άθλημα για φλώρους, αλλά άθλημα ανδρικό.
Συγγνώμη, αλλά προσωπικά δεν χαίρομαι για τα όσα γίνονται, ούτε μπορώ να χασκογελάω. Τα όσα βλέπω να γίνονται στο ελληνικό ποδόσφαιρο μου φέρνουν τεράστια αναγούλα. Μεγαλύτερη κι από αυτή που μου προκάλεσε το θέαμα της ΑΕΚ για 90′ απόψε.
Θα λέγαμε για μια ομάδα που ήρθε από τη Β’ Εθνική και κατάφερε να φτάσει στην 5η θέση διεκδικώντας την έξοδο στην Ευρώπη. Για μια ομάδα που παρ’ ότι νεοφώτιστη δεν έπαιζε το κλασικό τσουρουκοποδόσφαιρο, αλλά ποδόσφαιρο ανοιχτό (έστω και αντεπιθέσεων) με αρκετά γκολ. Θα λέγαμε για μια ομάδα της επαρχίας, για μια ομάδα που παίζει σε ένα μεγάλο γήπεδο (έστω και όχι δικό της) και μαζεύει και συμπαθητικό κόσμο. Θα λέγαμε για μια τελευταία αγωνιστική με αγωνία, με εντυπωσιακές αναλλαγές συναισθημάτων αναμέσα στους οπαδούς δύο ομάδων.
Θα τα λέγαμε όλα αυτά αν ίσχυαν τα «παντού γίνονται αυτά» που διαβάζουμε συχνά. Αν δεν είχαμε δει τις περισσότερες μπάλες στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου να πετάγονται στον αγωνιστικό χώρο σε καθυστερήσεις. Αν δεν υπήρχε ένας φάκελος που αγνοείται η τύχη του με ύποπτα ματς σε διάφορα επίπεδα βρωμιάς (και ένα όνομα Α.Μ.), αν δεν υπήρχαν κασέτες που βγήκαν στη φορά και οι βολεμένοι τις βρήκαν βαρετές και ανιαρές. Αν τέλος τέλος, δεν άρπαζε το μικρόφωνο ο μεγάλος παράγων να πει ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι άθλημα για φλώρους, αλλά άθλημα ανδρικό.
Συγγνώμη, αλλά προσωπικά δεν χαίρομαι για τα όσα γίνονται, ούτε μπορώ να χασκογελάω. Τα όσα βλέπω να γίνονται στο ελληνικό ποδόσφαιρο μου φέρνουν τεράστια αναγούλα. Μεγαλύτερη κι από αυτή που μου προκάλεσε το θέαμα της ΑΕΚ για 90′ απόψε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου